Σκεπτικισμός στον κλάδο της Κίνησης. Τι φέρνει η επόμενη μέρα;

Οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου ενοποιημένου σωματείου ολοκληρώθηκαν. Οι συνάδελφοι επέλεξαν αυτούς που αυτοί πίστευαν πως θα τους εκπροσωπούσαν καλύτερα, και όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους.

Παρόλα αυτά όμως πολλοί είναι οι συνάδελφοι στον κλάδο της κίνησης  που προβληματίζονται, για πολλούς λόγους.  Θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε κάποιους από αυτούς, κυρίως σε αυτούς που συζητιούνται μεταξύ των συναδέλφων και ποιες είναι οι απόψεις τους.

1^ο) Πως φτάσαμε στην συνένωση των σωματείων.

 Εκ των πραγμάτων ο κλάδος μας έχει ένα σωρό ιδιαιτερότητες και μαζί με τον κλάδο της έλξης είναι στην πρώτη γραμμή. Ασχολούμαστε με το πιο παραγωγικό κομμάτι της εταιρίας που δεν είναι άλλο από το τρένο.

 Η λογική θα επέβαλε λοιπόν την ενδυνάμωση του κλαδικού σωματείου. Ενός κλάδου που τα τελευταία χρόνια έχει δεχθεί ένα σωρό ραπίσματα (επαγγελματικής και οικονομικής φύσεως)χωρίς να έχουν μειωθεί οι υποχρεώσεις του. Κοινώς ζητάμε από τον συνοδό να εργάζεται τηρώντας πιστά τις πάμπολλες υποχρεώσεις του χωρίς να δικαιούται την αντιπροσώπευση από ανθρώπους που καταλαβαίνουν τις ανάγκες του.

Το γεγονός κιόλας ότι κανείς δεν τον ρώτησε είναι αυτό που ενοχλεί πολλούς. Στο καταστατικό αναφέρεται στο άρθρο 26 πως για την τροποποίηση (προφανώς για κάθε μεταβολή) χρειάζεται η παρουσία του ½ των μελών των τοπικών παραρτημάτων και η πλειοψηφία των ¾ των παρόντων. Κάτι που δεν θυμάται κανείς να έγινε. Γιατί λοιπόν θεωρήθηκε αναγκαία μια τέτοια κίνηση, όταν μάλιστα η μεγαλύτερη προτεραιότητα ήταν η ενίσχυση του κλάδου και όχι οτιδήποτε άλλο.

2^ο) Πως μπορεί κάποιος που δεν δουλεύει στην «ρόδα» να αντιληφθεί τις ανάγκες μας.

Σε ένα μεικτό σωματείο είναι φυσικό οι παρατάξεις να προωθούν ανθρώπους οι οποίοι ενδέχεται να μην αντιλαμβάνονται τις ανάγκες μας. Και εδώ πάλι λίγο μπερδευτήκαμε. Την στιγμή που όλοι μας βρισκόμαστε σε εργασιακή εγρήγορση για γνωστούς λόγους (μικρή δύναμη προσωπικού στις έδρες κ.α.)με τα γνωστά αποτελέσματα (λίγα ρεπό, μικρότερη δύναμη για τον ίδιο αριθμό δρομολογίων κ.α.)προάγαμε ως σημαντικότερο την εξασφάλιση του να μην ανέβω στο τρένο, παρά στο να ανέβω και να βοηθήσω. Γιατί δεν είναι τόσο το ότι δεν μπορεί, όσο το ότι δεν θέλει. Πως λοιπόν εμπιστεύεσαι κάποιον που σε αποκαλεί συνάδελφο αλλά δεν στο αποδεικνύει. Γιατί κάποιοι ενδιαφέρθηκαν περισσότερο να πάρουν μεγαλύτερες εξουσίες παρα να κάνουν το αυτονόητο.

3^ο) Τι μας περιμένει στο άμμεσο μέλλον

Πλέον δεν είναι λίγες οι φωνές που ζητούν την δημιουργία ενός νέου κλαδικού σωματείου. Όμως  έπρεπε να γίνουν οι εκλογές, να ανακοινωθούν  τα αποτελέσματα και βάσει αυτών να ” ξεσηκωθούν”; Εύλογο ερώτημα, εάν είσαι έξω από το χορό. Μην ξεχνάτε πως μιλάμε για κλαδικό σωματείο. Οι παρεμβάσεις στον κλάδο προερχόντουσαν πάντα από ανθρώπους του κλάδου. Είτε αυτές προερχόντουσαν από την έδρα της εταιρίας είτε από τις κατά τόπους έδρες. Με τα νέα δεδομένα όλα αυτά αλλάζουν.

Υπάρχει η αίσθηση της εξαπάτησης και του εξαναγκασμού από μια "παρέα" ανθρώπων που κανείς δεν καταλαβαίνει σε τι αποσκοπεί, όταν ακόμα και οι ίδιοι ξέρουν πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν, σε έναν κλάδο με έναν σωρό κανονισμούς λειτουργίας και κινήσεως.

Ευχή όλων θα πρέπει να είναι η αρμονική συνεργασία όπως ήταν μέχρι σήμερα,στον κλάδο μας, και να καταφέρουμε να λύσουμε πάγια προβλήματα του.