Όπως κατά καιρούς έχω γράψει το Συνδικαλιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια απαξιώνεται μέρα με την μέρα. Όχι από τους εργαζόμενους που το στήριξαν σθεναρά, έχοντας την ελπίδα οτι ενισχύοντας τους συνδικαλιστικούς τους φορείς αντιπροσωπέυονται επάξια, διεκδικώντας & εξασφαλίζοντας τα εργασιακά τους δικαιώματα, που έχουν κερδίσει με αγώνες ετών. Ούτε όμως και από τις ποικίλες ιδεολογικές τάσεις που το συνθέτουν, με αποτέλεσμα πολλές φορές μέσα από τις διαφοροποιήσεις και τους διαξιφισμούς να πρυτανεύει η λογική που ως μοναδικό στόχο έχει το συμφέρον του εργαζομένου. Ένα πολύ μεγάλο μέρος όμως της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος απέτυχε να απομονώσει τα μικροπολιτικά συμφέροντα & τις παλαιοκομματικές ιδεοληψίες που το εγκλωβίζουν σε πρόσωπα & καταστάσεις μακριά από τον καλό του εαυτό, φέρνοντας το αντιμέτωπο με την ίδια του την ύπαρξη. Σαν να συντελείται βάση οργανωμένου σχεδίου η απαξίωση του από την ίδια του τα σπλάχνα. Οι παραπάνω σκέψεις, με έχουν προτρέψει εδώ και αρκετά χρόνια να αποστασιοποιηθώ από κάτι που έπαψε να με εκφράζει. Παρόλα αυτά πίστεψα έστω και την ύστατη στιγμή ότι κάτι μπορεί να αλλάξει τουλάχιστον στο χώρο που ιδεολογικά ανήκω αλλά δυστυχώς αυτό δεν κατέστη εφικτό. Τώρα πια, με τον πιο επίσημο & κατηγορηματικό τρόπο, θέτω τον εαυτό μου εκτός Αυτής της ΔΑΚΕ, που πιστεύω ότι όχι μόνο συντηρεί, αλλά στην ουσία "προάγει" εν πολλοίς τα παραπάνω κακώς κείμενα, ενός συνδικαλιστικού κινήματος που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαίο να υπάρχει .... Ως Δυνατό- Ενωμένο- Ανεξάρτητο, χωρίς στεγανά. Στις δύσκολες στιγμές που διανύουν όλοι οι εργαζόμενοι, στις δύσκολες μέρες που διανύει η χώρα μας. Πάντα αγωνιστικά & ανεξάρτητα!
Konstantinos Koiliaris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν ευθύνεται για τα σχόλια των επισκεπτών.
Υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται αυτόματα.